De eerste keer dat ik een handpop meenam naar de klas, liep het niet zoals ik had bedacht. Ik dacht dat kinderen anders zouden reageren dan ze deden, ik dacht dat ze allemaal stil op hun stoel zouden zitten en verwachtingsvol zouden kijken naar wat ik ging doen, ik dacht dat ze de tijd zouden nemen om te luisteren naar mijn ingewikkelde verhaal over hoe die pop bij mij kwam.
Maar dat deden ze niet. Of tenminste niet langer dan een paar tellen. De eerste seconden zag ik ogen groot worden en mondhoeken omhoog gaan, maar daarna ontstond er chaos. Kinderen begonnen te lachen, te schreeuwen, vragen te stellen; ik zag er ook een paar tegen de achterkant van hun stoel geplakt zitten. Die vonden het blijkbaar een beetje eng. Daar had ik geen rekening mee gehouden, dus daar moest ik ook iets mee. Maar wat?
Er kwam veel op me af die eerste keer dat ik een pop mee nam in de klas. Er was veel waar ik niet mee om wist te gaan. Hoe moest ik reageren op kinderen die zeiden dat ik het was? Wat moest ik antwoorden als ze mij vroegen hoe oud mijn pop was? Wat moest ik doen met kinderen die op sprongen en mijn pop wilden aanraken, kussen, slaan? En wat was wijsheid voor kinderen die bang waren van de pop? Hoe pak je dat aan?
Ik merkte dat sommige kinderen mijn pop geweldig vonden. Op dat moment vond ik dat zelf helemaal niet. Hij bracht vooral veel onrust en maakte de kinderen nog drukker dan ze al waren. Ik dacht toen dat je voor \”zoiets\” gemaakt moest zijn, dat je dat moest kunnen, dat je daar talent voor moest hebben, dat je daar \”het type\” voor moest zijn. Toch?
We zijn nu 30 jaar verder en sinds deze week is de Engelse vertaling van mijn boek \”de handpop als pedagogisch hulpmiddel\” beschikbaar op Amazon Kindle. Dus die slechte start was niet het einde van mijn avontuur met de handpop?
Nee, die slechte start werd het begin van een prachtige reis waarin ik steeds meer leerde over de speciale band die kinderen met een handpop hebben en steeds beter begreep waar ik in de eerste periode met de pop de mist in was gegaan.
Ik had de pop vooral bekeken vanuit mijn perspectief, vanuit dat wat hij voor mij kon doen om een kind dat…… te laten doen, maar ik had geen rekening gehouden met het kind zelf. Naar hoe een kind een pop ziet, naar wat precies maakt dat het kind een pop leuk vindt en er spontaan mee in gesprek gaat, naar wat het wil weten over een pop, in plaats van wat ik te zeggen heb.
Ik had een eenzijdig beeld van de pop. Kende de pop vooral van de poppenkast en van entertainment en had gedacht dat als ik het net zo zou doen als in de poppenkast of als in een voorstelling, het zou werken. En dus kreeg ik precies wat ik erin stopte. Het doel van een poppenspel en het doel van een poppentheater is een ander doel, dan het doel dat je hebt met een pop in je klas. Een pop die je wilt gebruiken als hulpmiddel in je groep of met jonge kinderen, heeft een andere invulling en andere manier van doen, dan de pop uit de voorstelling.
Maar ja, dat wist ik toen nog niet.
Ik wist vooral dat er iets was gebeurd tussen een kind en mijn pop, en dat ik daar meer van wilde. Ik wilde meer van zulke momenten, meer kinderen uit hun schulp zien komen en meer ontdekken over dit medium. Als wat ik dacht klopte, dan kon de pop mij aanvullen, als juf. Dan zou het geen tweede ik zijn, maar was een deel van mij een ander personage, iemand die andere dingen deed dan ik.
Mijn belangstelling voor de pop werd gevoed door het idee dat ik in deze blog beschrijf, de pop als wetende getuige. De pop moest bepaalde eigenschappen hebben en bereid zijn alles vanuit het standpunt van het kind te bekijken. Het duurde enkele jaren voordat ik klaar was met proberen en verkennen, maar daarna wist ik het zeker: als je weet wat je doet, en je denken over de pop omdraait, heb je een instrument in handen dat je nooit meer wilt loslaten.
Tien jaar geleden schreef ik een boek over mijn bevindingen en mijn manier van werken met een handpop: \”De handpop als pedagogisch hulpmiddel.\” Deze week kwam de Engelse vertaling van het boek uit. Goede dingen moeten gedeeld worden, en werken met een handpop in de klas is zo\’n goed ding. Er zijn zoveel kinderen die vastlopen en zoveel juffen, meesters en andere professionals, die het plezier in hun werk verliezen. Die zich geconfronteerd voelen met een werklast die de pan uit rijst.
Ik weet dat een pop, hoe gek dit ook klinkt, die last kan verlichten. Dat de pop iets kan komen brengen en iets in werking kan zetten dat licht en lucht toevoegt. De pop brengt plezier en legt de nadruk waar hij hoort te zijn: op contact. Op wie ben je, en wat heb je nodig? Waarbij het niet alleen om het kind gaat, maar ook om jou als volwassene.
Toen ik die eerste keer volledig de fout in ging, dacht ik dat het aan mij lag, dat ik het type niet was, dat ik dit niet kon. Ik had het mis. Toen ik begon te begrijpen wat er nodig is om een pop voor mij te laten werken en waarom ik er aandacht aan moest besteden, veranderde alles en kreeg ik het contact en de resultaten waar ik op hoopte.
Dat gun ik jou ook. Ik zie te veel mensen in de praktijk afhaken op een pop om de verkeerde redenen. Het kan echt anders. Wil je meer weten? Aarzel niet om me te mailen: helen@helenmeurs.com, of download mijn boek (als e-book) zodat je kunt lezen hoe ik het heb aangepakt.
Ik help je graag.
Helen
