Ik kan me Kay nog goed herinneren. Kay was lang voor zijn leeftijd, een beetje rossig en keek met zijn grijze ogen serieus de wereld in. Kay was een kind met een grote honger naar informatie. Zijn vragen waren vaak verrassend en gecompliceerd; waarom de ene wolk wel oplost en de ander niet, hoe een worm wist waar hij uit de grond kon komen, hoe het kon dat kleine mensen grote voeten hadden en waarom de een meer haar had dan de ander. Het waren typische Kay-vragen en daarin vond hij niet altijd aansluiting bij de andere kleuters in mijn groep. Mijn pop Doki vond Kay zijn vragen leuk, Doki was ook nieuwsgierig en snapte helemaal dat Kay vol vragen zat. Doki liet Kay zijn favoriete boeken zien en Kay nam die van hem mee voor Doki. Soms bleven ze samen binnen als de groep buiten speelde en als ik dan door het raam naar binnen gluurde, zag ik Kay daar zitten met Doki op schoot en een opengeslagen boek voor zich. Die verveelden zich niet samen.
De zomervakantie naderde en veel kinderen leken daar zin in te hebben, maar Kay niet. Dat verbaasde me want Kay had wel altijd zin in het weekend en bij de kortere vakanties had ik ook nooit wat opgemerkt. Toen ik hem er naar vroeg zei hij: \”als het zomervakantie is, dan zie ik Doki niet meer. Doki blijft bij jou en ik ga naar groep 3, dan is hij mijn vriend niet meer.\” Door Kay realiseerde ik me, dat ik mijn pop bij het afscheid van kinderen, moest betrekken. Dat ik hen de gelegenheid moest geven om afscheid te nemen van de klaspop. Doki was een onderdeel van de groep geworden, hij kwam dagelijks langs en als hij er was, was het altijd leuk en gezellig. Doki maakte het naar school gaan voor veel kinderen leuker, niet alleen voor Kay, maar Kay was wel de eerste die aangaf dat hij Doki heel erg zou missen. Vanaf dat moment kreeg mijn pop een plek in het afscheid, hoe ik dat deed, laat ik je in deze video zien.
Ik hoop dat ik je ermee kan inspireren :)
tot een volgend blog,
Helen
