Heb je kinderen om je heen waarvan je je afvraagt wat er in hun hoofd omgaat? Die je opvallen, die vragen bij je oproepen en waarbij je je hele trukendoos opent om meer te weten te komen?
Ik had er een paar in elke klas. Kinderen die me opvielen omdat ze niets zeiden, of juist veel zeiden, maar dat deden op een manier die ook vragen opriep. Of kinderen die plotseling ontploffen. Je kent ze vast wel.
Je kijkt naar ze en voelt dat er iets is, maar je kunt er je vinger niet opleggen, ze zeggen je niets. Ze kijken je gewoon aan, halen misschien hun schouders op, glimlachen en lopen weg. \”Er is niets dat ik met je wil delen, juffrouw\”, is de boodschap die ze je geven.
Voor mij zijn deze kinderen de aanleiding geweest om \”iets\” met een handpop te gaan doen. Ik herkende hun gedrag, de blik in hun ogen en wist dat ze me niets gingen vertellen, dat ik te onveilig voor ze was. Wat ik ook deed. Net zoals ik geen volwassenen had toegelaten als kind, die willen iets van je, die vragen je iets te vertellen en geven je daarna straf of worden boos, die doen niet altijd wat ze zeggen, die zien de wereld anders dan jij.
Dat was de reden dat ik voor een pop koos. Tegen een pop kun je alles zeggen.
De pop werd mijn gereedschap. Mijn favoriete hulpmiddel zelfs omdat de pop inderdaad een band opbouwde met kinderen, spelletjes met hen speelde, samen woordjes oefende, hier en daar met een kleine opdracht aan kwam en het leren zoveel leuker maakte. Voor de kinderen, maar ook voor mij. Een aangenaam bijproduct van de pop was dat ik veel gemakkelijker informatie over kinderen kon verzamelen. Ze vertelden mijn pop wat ze niet vertelden en werden door mijn pop uitgedaagd om iets meer van zichzelf te laten zien. Bij vrienden hoef je je nergens voor te schamen, kun je jezelf zijn, en kun je toegeven dat je de juf steeds voor de gek houdt, dat je haar laat denken dat je verlegen bent, maar dat je eigenlijk niet uit je woorden kunt komen, dat daar het echte probleem ligt.
Ik heb zoveel meer inzicht in kinderen gekregen door te werken met een pop die een echte vriend is. En met een echte vriend bedoel ik dat de pop er is voor het kind, denkt vanuit het standpunt van het kind, handelt op een manier die het kind helpt en het kind altijd op de eerste plaats zet, zelfs wanneer het mij als opvoeder niet zo goed uitkomt of wanneer ik andere plannen heb. In mijn aanpak met de handpop staat de relatie tussen het kind en de pop altijd centraal. Dat is de basis en vanuit die basis kan de pop meedoen aan alle activiteiten die ik aanbied.
Het is anders dan de aanpak waarbij je denkt vanuit een methode of vanuit een leerdoel. Jouw doelen zijn niet onbelangrijk, maar worden in het werken met een pop vooral door de ogen van een kind bekeken: wat valt hier aan te beleven? Waarom zou een kind hier vanuit zichzelf graag aan deelnemen. Ik kijk door de ogen van het kind naar de inhoud die ik wil aanbieden, vraag me af wat er leuk aan is, en laat dan mijn pop het werk doen.
Dit zorgt voor veel enthousiasme en betrokkenheid bij de kinderen. Mijn pop bouwt aan relaties met kinderen en door de veiligheid die kinderen in die relatie ervaren, openen ze zich voor de pop. Dat wat kinderen mij niet vertellen, vertellen ze vaak wel tegen mijn pop, die begrijpt ze ook, steunt ze en heeft geen oordelen over wat ze hem vertellen. Zo werkt dat bij vrienden.
Wil je meer weten of leren hoe je dit zelf kunt toepassen? Laat het me weten of stuur een e-mail naar helen@helenmeurs.com, ik ga graag met je in gesprek.
Tot een volgend blog.
Helen
